(for English see text below)
Update Vietnam
Na een korte vakantie ben ik op 7 januari teruggevlogen naar Denemarken om daar mijn training voort te zetten en competitie te spelen. Al snel konden we niet meer in de hal op Orø trainen en moesten we uitwijken naar een trainingshal in Skibby. Skibby is een gezellige kleine stad op het vaste land met twee sporthallen. De hal van de badmintonvereniging is niet groot, maar wel fijn om in te spelen. In de tussentijd werden er voorbereidingen getroffen om eerder dan gepland naar Vietnam af te reizen. Onze trainster vetrok naar Vietnam om daar zaken te regelen zoals het huren van een huis, trainingsfaciliteiten en clubs waar we tegen kunnen spelen. Zij heeft voor de groep een programma gemaakt wat wij de komende twee en halve maand gaan doen. Tickets werden geboekt en visums werden aangevraagd om voor langere tijd in Vietnam te kunnen verblijven. Inmiddels hadden we een nieuwe buurvrouw in Denemarken die ons uitnodigde om de avond voor ons vertrek met het hele team te komen eten. 20 februari vertrokken we zes weken eerder dan gepland met twee overvolle auto’s naar Kopenhagen om met het vliegtuig naar Vietnam te gaan. Vele uren later kwamen we aan in Ho Chi Min City waar de trainster op ons wachtte. De eerste dagen verbleven wij in een hotel en trainde met spelers van het leger. Ik wist wat mij te wachten stond en was dan ook de speler die zich het makkelijkste kon aanpassen aan het spelen in deze enorme hitte. Je moet hierbij denken aan temperaturen die liggen tussen de 37 en 45 graden. Ik vond het heerlijk en had in tijden niet zo lekker gespeeld. Na een paar dagen gingen we naar ons eigen huis. We leven daar in dezelfde omstandigheden als de lokale bevolking. We slapen op hele dunne matjes. 
We eten in lokale eetgelegenheden of bij familie, vrienden of kennissen. Iedere dag rijden we met de motors naar de trainingslocatie. Na één van de trainingen zijn we anderhalf uur rond gaan rijden om de omgeving te bekijken. We reden letterlijk op de motor door meerdere fabriek heen waar mensen aan het werk waren. Uiteraard gebeurde er weer wat grappigs. Ik zat bij mijn trainer achterop en hij vroeg of ik tijdens het rijden zijn helm op wilde zetten. Alleen is was vergeten dat het riempje vast zat dus bij het opzetten zat deze voor zijn ogen. Ik had het eerst niet door. Hij zag niets en ik moest vreselijk lachen. Vlakbij ons huis is een zwembad waar we af en toe een duik nemen om af te koelen. Het is zo warm dat het je soms aanvliegt en ook slapen lukt niet voor elf uur ’s avonds. Het huis heeft geen airco en we gebruiken windmolentjes om verkoeling te krijgen. Onlangs zijn we gaan vliegeren en kwamen op een pleintje terecht met spelende kinderen. Ze waren aan het voetballen en vroegen of wij mee wilde doen en dat hebben we gedaan. We hadden veel plezier samen. De ouders van de kinderen vroegen of we de volgende dag weer wilde komen en dan konden we mee om te kijken naar een boerderij van één van de ouders. Ik vind het heel bijzonder om te zien dat kinderen, en zelfs ouders, ’s avonds de straat op gaan om samen te vliegeren of een balletje te trappen. We zijn ook naar Ho Chi Min City gegaan om deze prachtige stad te bekijken. Tijdens het bewonderen van de stad bemerkte we dat er een paar meiden stonden te giechelen en wat bleek ze wilden met ons op de foto. We zijn naar de meiden toegelopen en hebben gezamenlijk een foto gemaakt. Het leek wel de omgedraaide wereld. Wie was nu de bezienswaardigheid! Inmiddels hebben we ook ons eerste toernooi achter de rug, van de in totaal vier toernooien die we gaan spelen. We deden mee aan de Can Tho Open. De organisatie had een banner gemaakt met daarop afgebeeld ons team om ons te verwelkomen.
Daarnaast hadden ze een vlag gemaakt waarop de vlag van alle deelnemende landen was afgebeeld. Het niveau qua spelers was goed. Ik speelde singel en damesdubbel. De halve finale in de singel was een hele zware driesetter van bijna een uur onder extreem warme omstandigheden tegen een dame uit Vietnam. Gelukkig hadden we het beide zwaar en uiteindelijk trok ik aan het langste eind en won. De finale moest ik spelen tegen mijn teammaatje wat ook uitliep op een zware driesetter wat slopend was voor ons beide. We waren helemaal stuk. De dag erna moesten we allebei de dames dubbel halve finale en ik de finale spelen. Mijn teammaatje speelde met een partner afkomstig uit Cambodja en ik met onze trainster. Uiteindelijk was ook de dames dubbelfinale een pittige driesetters waarbij in de laatste set de commotie zo hoog opliep, dat zelfs beide coaches de baan op liepen, er stevige woorden vielen en er zowat ruzie ontstond over een bal die mijn trainster uitgewaaid zou hebben met haar racket. Uiteindelijk werd de wedstrijd verder gespeeld en wonnen wij overtuigend. Andere cultuur, maar wel heel leerzaam. Het was een prima locatie waar we speelden. De verlichting van de hal is aan de zijkant in plaats van boven het veld, de toiletten een gat in de grond en de temperatuur in de hal heet. Ik heb zoveel inspanning moeten leveren dat het aanvoelde of ze met messen in mijn benen staken. Zoveel pijn deden mijn spieren. Ook hier wilde iedereen met ons op de foto. Geweldig om mee te maken. Het voelt aan alsof je wereldberoemd bent. Onze groep heeft prima gepresteerd. Bijna iedereen heeft wel een medaille gewonnen en er zijn vele verhalen over ons geschreven. 
De volgende dag hadden we ter vrije besteding en ben ik samen met twee andere spelers met de bus naar de markt gegaan. Ik kan zeggen een bijzondere ervaring. Je moet in de bus springen terwijl deze rijdt en als je in of uitgestapt bent maakt hij direct vaart. Terwijl de bus rijdt wordt het geld van achter naar voren doorgegeven en zo wordt er betaald. Na de markt hebben we nog een duik genomen in het zwembad. We zijn langs de supermarkt gegaan en hebben aan het einde van de dag bij onze trainers thuis gegeten. Dinsdag ging het voor het eerst niet lekker met trainen. De vermoeidheid van het toernooi, slecht slapen en de warmte ging een ieder opbreken. Niemand had een opperbeste dag qua trainen. ’s Middags zijn mijn teammaatje en ik met mijn trainster en haar zus naar de markt gegaan om stof te kopen voor het laten maken van een traditionele Vietnamese jurk. De stof die je kiest moet bij de kleur van je open passen. Ik heb een mooie blauwe stof gekocht met een prachtig patroon. Ik kan niet wachten tot de jurk klaar is. Na het eten zijn we naar huis gegaan. We hebben een hele gezellig dag gehad met mijn trainster en haar familie. De dag erna was het nationale vrouwendag en op deze dag kreeg ik van mijn trainer een rijst schilderij 
omdat hij vond dat ik heel veel doe voor de groep en altijd klaar sta om mensen te helpen waar nodig. Op het schilderij is een afbeelding te zien van Vietnam die helemaal gemaakt is met rijst. Wat een mooi gebaar. Ik voel mij zeer vereerd dat ik dit kreeg. Het schilderij krijgt dan ook bij thuiskomst in Nederland een speciale plek. Afgelopen vrijdag zijn we vertrokken naar Ho Chi Min City om daar te trainen en het weekend wedstrijden te spelen. De afgelopen weken hebben we hard getraind. Meerdere keren multishuttle training, wat onder deze extreme temperatuursomstandigheden erg zwaar is. Het ging me dan ook niet altijd even makkelijk af. Daarnaast hebben we veel wedstrijdtraining gedaan. Deze training bestaat uit lange rally’s spelen en geen fouten maken. Persoonlijk vind ik dit erg lastig, maar stapje voor stapje word ik er steeds beter in. Eind april hopen we ingeloot te worden voor het Challanger Toernooi in Hanoi. Dit is een internationaal toernooi waar de wereldtop speelt. We zijn nog in afwachting van het bericht of we mogen spelen.
Filmpje van een gespeelde wedstrijd
Update Vietnam 2019
After a short break, I returned to Denmark on January 7th last, to continue my training and play competition. Soon we could no longer use the training facilities at Orø and had to divert to alternative training facilities in Skibby. Skibby is a very nice and small town on the main land with two sports facilities. Our new accommodation was not big, but nice to play at. In the meantime preparations were made to travel to Vietnam earlier than planned. Plane tickets were booked and we all had to apply for a visa so we could spend a longer period of time in over there. Our trainer already left for Vietnam to arrange the basics such as renting a house, training facilities and clubs to play with. She also set up a training schedule for us for the next 10 weeks.
When our last night in Denmark arrived, our new neighbor kindly invited the whole team for a farewell dinner, which was very kind. We departed on February 20th, six weeks earlier than planned. With two crowded cars we traveled to the airport in Copenhagen and thereafter with the plane to Vietnam. Many hours later we arrived at Ho Chi Min City airport where our trainer met us. The first couple of days we stayed at a hotel and trained with players from the army. I knew what I could expect, and I adapted quite easily to this tremendous heat. You must think of temperatures like 37 to 45 degrees Celsius. I quite liked it and I had not played so well in a while. After a few days we left for our own place to stay. We live there under the same circumstances as the local population. Our beds are nothing more than thin mats. We eat in local eating houses or at family or friends’ places. Every day we travel to the training location by motorbike and one time after a training we drove on the motorbikes for an hour and a half to view the surroundings. We literally drove through several factories where people were actually working. Of course something funny happened. I was driving with my trainer and sat on the back of the motor when during the ride he asked me to put on his helmet. But I forgot that the strap was tied and so the strap ended up right before his eyes during this action. I did not notice at first. But he could not see a thing and I had to laugh terribly, cause it was really funny. We have a pool near our house where we can cool off every now and then. The temperature is so hot that it burns you up and sleeping before eleven in the night does not work. The house has no air conditioning and we use little fans to get some cooling. Recently we went to fly a kite and ended up on a little square with playing children. They were playing football and asked if we would join them and so we did. We had a lot of fun together. The kids’ parents asked if we would come again the next day and we were invited to have a look at a form of one of them. I found it very special to see that children and their parents get out on the streets at night to fly a kite of play ball. We also went the the city of Ho Chi Min and it is a beautiful city. During our touristic trip there were some girls giggling and it turned out they wanted a selfie with us, so we did. It was now the other way around.. who was the attraction! In the meantime we also played our first tournament of the four we will play in total. We played at the Can Tho Open. The organisation had made a banner with a picture of our team to welcome us. They had also made a flag with small flags of all participating nationalities.
The level of the players was good. I played a single and a woman’s double. The half final of the single match was a heavy three setter of nearly one hour under extremely hot circumstances against a Vietnamese girl. Luckily we were both having a hard time and finally I was the one who won in the end. In the finals I played against my team mate, which also turned into a heavy three sets game which tore us both apart. We were both completely wrecked. The day after we both played the half final and I also the final. My team mate played with a player from Cambodia and I played with our trainer
Eventually the women’s double final also turned out to be a tough three setter where in the last set
commotions ran so high that both trainers approached the playing field, and strong Words were said about a ball my trainer had supposed to have hit out with her racket. Eventually we continued the game and we won convincingly. It is a different culture, but I am learning a lot. The location we played at was fine. The lights in the hall are not placed above the playing fields but on the sides. The toilets are a hole in the ground and the temp in the hall is bloody hot. A have made so much effort it felt as if someone was stabbing with knives in my legs. My muscles hurt so bad. Here also everyone wanted to take a picture with us. It is such a wonderful experience. It feels as if you are famous. Our group has done really well. Nearly everybody won a medal and many stories were written about us. The next day we had time off and we decided to go to the market by bus. That was an exceptional experience as well, I might say. You have to jump on the bus whilst riding and whenever someone gets on or off the bus it takes off really quick. On the bus, during the ride you give your money to the person in front of you and he/she passes it on, and that is the way you pay. After the market we went to the swimmingpool. We also went to a super market and at the end of the day we ate at our trainers’ home. Tuesday was the first day there that my training did not go well. The exhaustion from the tournament, the lack of sleep and the hot temperature is taking its tole. No one had a really good day that day training wise. In the afternoon my team mate and I went to the market with our trainer and her sister to buy fabric for a traditional Vietnamese dress which will be tailor made for us. We learned that the color of the fabric you choose should match your eyes. I have purchased a beautiful blue fabrik with a beautiful patern on it. I cannot wait until my dress is ready. After dinner we went home. We have had a really nice day with my trainer and her family. The day after that is was international women’s day and my trainer bought me a really nice present, it is a picture made out of rice. He complimented me because he feels I do a lot for our group and am always willing to help when needed. I thought this was a lovely gesture and I felt honored to receive this nice present and attention. The picture will be put in a very special place when I get back in my home in the Netherlands. Last Friday we left for Ho Chi Min City to train there and to play games. This passed weekend we trained really hard. Several multi shuttle runs, which is very very tough under these extremely high temperatures. It was not easy for me. Next to that we also did lots of game training. This training is based on playing very long rally’s without making mistakes. Personally, I find this very hard. But bit by bit I am getting better at it. For the end of April we hope that we will be drawn for the Challanger Tournament in Hanoi. This is an international tournament where the world’s top players will be taking part. We are still awaiting notice on whether or not we can play there.
Recording of match yesterday Mix